Bakırköy’de beş saat
Aysel Kılıç Bir “görüş” günü. Hava buz gibi, ayaklarımı hissedemiyorum. Arkadaşları görme heyecanı bile bu ayakları ısıtmaya yetmiyor. Hapishane önünde bekleyişimizin sonu gelmeyecek gibi geliyor. Sıra yazdırmak için, görüş saatinden üç saat önce geldim. Benimle birlikte bekleyen onlarcasına bakıyorum. Çok uzak yerlerden gelmiş anneler, babalar... Kimisi kızına ördüğü kazağı gösteriyor yanındakine, kimisi ise vereceği harçlığın miktarına üzülüyor. “Kantin ateş pahası, para yetişmiyor” diyor esmer yüzlü genç. “Eskiden dışarıdan götürdüğümüz yiyecek ve giyecek yetiyordu; ama şimdi o bile yok. Cezaevini ticaret haneye dönüştürmüşler!” sözleri ile devam ediyor konuşmasına. Yılların acısını yansıtan deniz mavisi gözleriyle, yüzündeki derin çizgilerle yetmişli yaşlarda olduğunu tahmin ettiğim bir kadın ise, elindeki yeşil kazağı okşuyordu. Yeşil denilmezdi aslında, hakiydi. Yani “yasaklı” olan renk. Hapishaneye bu rengin girmediğini bilmiyormuş Fatma ana. Almış yününü, büyük bi